Ik strompel, dus ik ben.

Descartes in 1644: Ik denk, dus ik ben. 

Deuring in 2023: Ik strompel, dus ik ben. 

Ik begin aan de laatste 2 kilometer van etappe 6 onderweg naar Santiago de Compostella. Inmiddels heb ik in 8 dagen tijd ongeveer 140 kilometer afgelegd. 

Op mijn linkerhiel zit een blaar die net zo ambitieus is als ik. Dat kreng blijft maar groeien. Mijn knie begint te steken en mijn rechterwreef overweegt een boze brief te schrijven naar de vakbond omdat hij te hard moet werken. 

Ik strompel. 

Ineens schiet een quote van omdenken mij te binnen: 

Wat nou als het probleem nu de bedoeling is? 

Hoe zou het zijn om nu tien dagen complete rust te pakken? Dan ga ik lekker weer naar dat retreat hier in Spanje waar ik twee jaar geleden ook was. 

Lekker aan het zwembad liggen, heerlijk gezond eten de hele dag en vooral even niets doen. 

De keuze om hier te gaan wandelen was binnen 5 minuten gemaakt en de keuze om te stoppen voor nu is nog sneller gemaakt. 

Ik ga betere schoenen regelen en later ga ik de overige etappes nog wel een keer lopen. 

Of niet. Haha. 

Voor nu besluit ik om lekker te gaan rusten. 

Het moment dat ik dit Faaljournaal verstuur is het 18 mei. Ik schrijf dit bericht op 7 mei zodat ik ook echt even tien dagen heerlijk niets kan doen. 

In mijn boek SuperFalen heb ik trouwens iets geschreven over rust pakken: 

Soms zie ik topsporters die een totale breakdown hebben. Ze hebben te hard getraind en zijn mentaal en lichamelijk helemaal op. Op het moment dat ze merken dat ze minder goed presteren, dan gaan ze nog harder trainen. Ze slaan rust over en trappen het gaspedaal volledig in. En dan vallen ze om.

Ik zie dat ook vaak bij klanten van mij. Als ik in een workshop of bijeen lezing vraag of iemand een fout wil delen, dan komt er altijd wel een verhaal voorbij over iemand die met de snelheid van het geluid in een burn-out is gevlogen.

Vaak hoor ik dan dat ze te weinig rust hebben genomen en te weinig dingen hebben gedaan waar ze energie van krijgen. Ik denk dat onze overtuigingen over rust nemen niet helemaal kloppen. Ik heb het idee dat veel perfectionisten nog denken dat je rust moet verdienen.

Ik kan daar boos om worden. Laten we rusten eens op een voetstuk zetten. Ik vind rusten super belangrijk en dat hoef je niet te verdienen. Het mooie is dat je door rust ook beter gaat presteren. 

Als je rust serieus neemt, dan heeft dat een positieve invloed op je productiviteit, prestaties en gezondheid. Volgens Mark Tigchelaar, auteur van het boek ‘Focus’, is de tijd die je verliest met een pauze kleiner dan het productiviteitsverlies als je doorgaat. De reden dat topsporters op trainingskamp gaan is niet omdat ze dan harder kunnen trainen, maar omdat ze beter kunnen rusten. ‘Work-Eat-Rest-Repeat’ is een mantra die ik soms tegenkom op dit gebied.

Hoe is dat voor jou? Hoe denk jij over rust? Moet je dat verdienen of is het iets dat er gewoon mag zijn? Perfectionisten kunnen rust makkelijk vergeten. Ze blijven maar doorrammen als een hamster in eentredmolen met twee dubbele espresso’s achter zijn kiezen. Voor je het weet breekt het rad en vliegt de hamster door de kamer.

Rust hoef je niet te verdienen. Kijk dus eens vaker uit het raam naar buiten of ga eens lekker in je hangmat liggen in de tuin. Slaap lekker uit of pak je badeendjes en dompel je even lekker onder in het badschuim. Sommige perfectionisten hebben de overtuiging dat ze altijd iets nuttigs moeten doen. Ik vind rusten juist hartstikke nuttig. Juist door even niets te doen zorg je goed voor jezelf.

Wil je meer tips over het leren van fouten? Check dan mijn boek SuperFalen.